هنگامی که عملیات «رمضان» در تیر 1361 از محور شلمچه- بصره انجام گرفت، عراق به بصره حساس شد و شرق آن را با پیچیده‌ترین استحکامات مجهز کرد تا مانع پیش‌روی رزمندگان شود. از آن زمان به بعد، شلمچه عملیات کاملی به خود ندید و جبهه به شکل پدافندی دوطرفه درآمد. اما ناگهان پس از آرامشی چندساله، جاد‌ه‌ی بین‌المللی شلمچه- بصره بستر رفت‌‌وآمد چندین لشکر زرهی و پیاده‌نظام شد. تیم‌های مهندسی جهاد سازندگی چند جاده را شن‌ریزی و تسطیح کردند تا عبورومرور لشکرها به بهترین شکل انجام گیرد . هر تیم با تمام توان روی یکی از جاده‌هایی که از جاده‌ی اصلی شلمچه- بصره جدا می‌شد، مشغول به کار شد. چیزی‌ به آغاز عملیات نمانده بود و محدودیت زمانی، نیروها را زیر فشار قرار می‌داد. گرچه هنوز بیش‌تر بچه‌ها از جزئیات عملیات خبر‌ی نداشتند و هرلحظه منتظر خبری تازه‌ای از منطقه‌ی عملیات بودند؛ ولی به‌خاطر مشخص بودن زمان عملیات، چاره‌ای جز تحویل جاده‌ها در وقت مقرر نداشتند. دامنه‌ی فعالیت آن‌قدر گسترده بود که بیش‌تر گردان‌های مهندسی جهاد درگیر کار شده بودند. در این حال هرکس وارد منطقه‌ی شلمچه می‌شد، به‌راحتی می‌توانست گستردگی عملیات را حدس بزند. ...
---------------------------
فاصله عراقی ها با بئولدوزر 250 متر بود. چند تانک مامور شده بودند که هر طور شده سیاوش را از میدان بیرون کنند. او باید دو خاکریز را به هم وصل می کرد. گلوله دوشکا، تیر مستقیم تانک و ترکش خمپاره دور تا دورش منفجر می شد. بسیجی ها با چند آرپی جی افتادند به جان تانک های عراقی،د بلکه سیاوش کمی نفس تازه کند. یک لودر، هم چنان پا به پای این بولدوزر، خاکریز را تسطیح می کرد و بسیجیان منتظر بلافاصله پشتآن مسقر می شدند.. کار خاکریز که تمام شد، حول و ولایشان از پاتک سنگین دشمن بی رنگ شد و باز جان گرفتند. سیاوش اما از روی بولدوزر پایین نیامد. چشمش به راننده لودر بود که سرش خم شده بود و خون از پیشانی اش بیرون می زد.